A czy ty już wypełniłeś swoją deklarację?

Ktoś mógłby uznać, że nad głupotą nie powinno się pastwić, albowiem to tak jakby kopać leżącego w rynsztoku. Ja też mógłbym, ale muszę pamiętać o dwóch argumentach przeciw takiej postawie. Po pierwsze głupota potrafi zbierać wokół siebie mocarne grupy zwolenników, po drugie gdy ją lekceważyć może wślizgnąć się nam do codzienności i poczynić szkody w otoczeniu niezauważona. Niczym nornica w ogródku warzywnym. 

Jednakże przede wszystkim ten wpis podlega pewnemu prawu kontynuacji wcześniej rozpoczętego przeze mnie wątku. Pisałem przecież 4 czerwca br. o tzw. "deklaracji wiary" (czy "sumienia"), zatem trudno nie wspomnieć o próbach podtrzymania tej nowej świeckiej tradycji przez środowiska sprzyjające Kościołowi, żeby nie stwierdzać a priori: prawicowe. Teraz przyszła kolej na deklarację ze strony nauczycieli. Ale nie śpieszmy się tak bardzo. Po środku wydarzyło się coś jeszcze, choć można było to łatwo przeoczyć. 

Słyszeliście o petycji Stowarzyszenia Ars Legis imienia św. Ivo Helory? Pokrótce jest to prośba o udzielenie zezwolenia adwokatom, notariuszom, komornikom używania formuły "tak mi dopomóż Bóg" w tekście składanej przysięgi prawniczej. Członkowie Stowarzyszenia żalą się, że obecnie takiego prawa nie mają, w przeciwieństwie do np. sędziów i domagają się aby znów im tę łaskę uczynić, bo już kiedyś. tj. przed wojną, to prawo mieli. Argumentacja niczym upierzenie kaczki - potok krytyki po niej spływa. Idąc tym tropem możemy też przywrócić dziedziczność władzy, pańszczyznę, niewolnictwo i średniowieczne przywileje duchownym. 

Zainteresowanych pełną treścią petycji zapraszam pod ten adres: 

Petycja w sprawie "tak mi dopomóż Bóg"

Na marginesie zauważę, iż prawnicy - ludzie z założenia uporządkowani i systematyzujący rzeczywistość - nie mogą się widać zdecydować czy swoją prośbę nazywać petycją czy listem otwartym. A może są zwyczajnie niedouczeni? O ile mi wiadomo są to dwie różne formy wnoszenia próśb i sugestii. 

Do czego właściwie potrzebne są zmiany w ustawach proponowane przez Ars Legis? Czyżby uznawali, że przysięga złożona przez nich w obecnym kształcie jest niepełna i w związku z tym niewiążąca? To dlaczego w ogóle ją składali? A poza tym czy ktoś ukarałby ich za wypowiedzenie na głos słów "tak mi dopomóż Bóg"? Skoro uważają, że są ofiarami praktyk wprowadzonych przez system totalitarny, to powinni wykazać się odwagą i te słowa, które skądinąd nie czynią nic złego, wypowiadać na przekór i z dumą. Zostawmy tych 953 prawników w spokoju natenczas.  

Przejdźmy do głównego dania, to znaczy do deklaracji proponowanej polskim nauczycielom. Nie byłoby o co robić szumu, gdyby pozostawała ona wyłącznie w fazie koncepcji, skrystalizowanej jedynie w Internecie. Dzięki mediom sprawę komentują nie tylko internauci, dziennikarze ale i politycy. A jak komentują, to jedni krytykują, drudzy zaś całym sercem są za. Bo co szkodzi poprzeć, jeśli można tym zyskać kilka radykalnych głosów wyborczych? Janusz Górzyński, twórca nowych i jego zdaniem słusznych wytycznych dla nauczycieli, nasamprzód przeredagował przysięgę pedagogów. Oto jej odmieniona treść:

"Ja, nauczyciel Rzeczypospolitej Polskiej, przyrzekam rzetelnie pełnić mą powinność nauczyciela i wychowawcy, dążyć do pełni rozwoju i doskonalenia osobowego tak własnego, jak i powierzonych mi uczniów, w duchu patriotycznym i ewangelicznym, mając na względzie Dobro Wspólne (Bonum Commune) oraz Zbawienie własne i swoich podopiecznych. Zatem zobowiązuję się kształcić oraz wychowywać młode pokolenia Polaków w duchu umiłowania prawdy (Veritas liberabit vos), a nade wszystko umiłowania Boga-Prawdy, albowiem Jezus Pan powiedział o sobie, iż jest Prawdą największą Ego sum Veritas (J. 14, 6). Stąd też będę uczyć szacunku i umiłowania Kościoła katolickiego i każdego człowieka (mojego bliźniego), a także narodu polskiego (rodziny rodzin polskich) i naszej matki Ojczyzny. Czynić będę wszystko zgodnie z powszechnymi zasadami dobra i sprawiedliwości, jakie od wieków głosi filozofia perennis i teologia perennis, których najlepszym strażnikiem jest nieomylna w sprawach Wiary i Obyczajów Stolica Apostolska Świętego Rzymskiego Kościoła Katolickiego.
Zobowiązuję się strzec godności stanu nauczycielskiego i dbać o jego dobre imię a także chronić świętość każdego życia i świętość powołania zawodowego. Tak mi dopomóż Bóg! "

Posunął się dalej w swej oświeconej "[...]Duchem Świętym i nauką Kościoła[...]" twórczości i przygotował propozycję deklaracji wiary: 

DEKLARACJA WIARY

Nauczycieli katolickich i studentów PEDAGOGIKI w przedmiocie nauczania i wychowania młodego pokolenia.

Nam – nauczycielom – powierzono czuwać nad wychowaniem i nauczaniem młodego pokolenia współczesnych Polaków, spośród których przeważająca część jest ochrzczona w Świętym Rzymskim Kościele Katolickim i przynależy do historycznego ponad Tysiącletniego katolickiego Narodu Polskiego.

Mając na względzie fakt, że Naród Polski jest narodem katolickim i stanowił przez wieki bastion obronny cywilizacji łacińskiej w Europie, a nawet był nazywany przez papieży „Obrońcą świata” – zamierzamy kontynuować tę wielką Tradycję. Takie bowiem będą Rzeczypospolite, jak dzieci i młodzieży chowanie.

Jesteśmy świadomymi łacinnikami i dlatego wyrażamy pełną wdzięczność naszym Przodkom za to, że możemy należeć do tej wspaniałej cywilizacji życia, miłości, prawdy, sprawiedliwości, miłosierdzia, dobra i piękna oraz świętości.

Deklarujemy zatem przywiązanie do tego Tysiącletniego Dziedzictwa naszej chrześcijańskiej kultury i katolickiej Ojczyzny, w której wolności zażywali wszyscy Polacy, niezależnie od swojego wyznania. Jednak pamiętamy, że gwarantem bezpieczeństwa, wolności i dobrobytu była katolicka większość Narodu Polskiego, która sprawowała rządy w Polsce w imieniu całości Narodu – czyli wszystkich stanów Najjaśniejszej Rzeczypospolitej. Historia dowiodła, że tylko wychowana przez Święty Rzymski Kościół Katolicki wspólnota wyznająca totalną etykę opartą na Dekalogu, czyli prawach miłości jest zdolna do zbudowania i obrony wielkiego państwa i Narodu. Za wszelkie odchylenia cywilizacyjne, za próby syntez z innymi cywilizacjami zapłaciliśmy w przeszłości wielką cenę w postaci utraty niepodległości, udręk niewoli, utraty mienia państwowego i prywatnego, a także życia milionów ofiarnych i niewinnych Polaków. Dlatego nigdy więcej nie możemy się zgodzić na eksperymenty wychowawcze i na sączenie jakichkolwiek herezji w Polskich szkołach. Wychowanie Polaków bez powiązań historycznych, z pominięciem polskiej kultury oraz bez Boga i Kościoła katolickiego, prowadziło zawsze do tragedii dziejowych, na które już sobie więcej nie możemy pozwolić.

1. WIERZĘ w jednego Boga, który jest Stworzycielem i Panem Wszechświata, Syna , który jest Najlepszym Nauczycielem, Mistrzem i Mędrcem oraz Ducha Świętego, który oświeca serca i umysły ludzkie oraz inspiruje i motywuje do każdego dobra.

2. POSTANAWIAM prezentować sobą wzór osobowości prawej i szlachetnej, wrażliwej i odpowiedzialnej  oraz postawę otwartą na drugiego człowieka, w którym będę widzieć samego Chrystusa. Kierować się zawsze będę dobrem ucznia i studenta, wybierając odpowiednie metody, formy oraz środki nauczania i wychowania oraz stosując obiektywne kryteria oceny z uwzględnieniem zasady indywidualizacji i Dobra Wspólnego.

3. UZNAJĘ pierwszeństwo prawa Bożego nad prawem ludzkim

-aktualną potrzebę przeciwstawiania się antypedagogicznym ideologiom oraz wszelkiej indoktrynacji we współczesnej „cywilizacji laickiej”, sekularnej, a nawet wrogiej Bogu i człowiekowi, której szerzenie grozi restauracją ludobójczych totalitaryzmów

-potrzebę stałego pogłębiania nie tylko wiedzy zawodowej, ale również wiedzy z zakresu wychowania i nauczania według nauczycielskiego stanowiska Kościoła katolickiego.

4. ZOBOWIĄZUJĘ SIĘ do uczciwego i rzetelnego przekazywania wiedzy, zawsze zgodnej z odkrywaną prawdą. Do szanowania godności ucznia i studenta w procesie kształcenia i wychowania. Do szanowania autonomii ucznia i studenta oraz jego rodziny. Zobowiązuję się stać na straży realizacji chrześcijańskich wartości moralnych i ideałów, w tym świętości życia i honoru oraz uczyć i wychowywać własną postawą i przykładem – pielęgnując cnoty chrześcijańskie. Opierając się na Nauczycielskim Urzędzie Kościoła Katolickiego zobowiązuję się uczyć zasad współżycia społecznego, narodowego i miłości do Boga, Kościoła i Ojczyzny.

5. BIORĘ ODPOWIEDZIALNOŚĆ za wprowadzenie ucznia i studenta w dziedzictwo kulturowe Narodu Polskiego oraz uczenie go poszanowania innych narodów w duchu chrześcijańskiej miłości. Za wychowywanie i nauczanie młodych ludzi w szacunku dla każdego życia ludzkiego, we wszystkich fazach jego rozwoju, od poczęcia po naturalny kres ludzkiej egzystencji. Za uczenie kultury współżycia ze światem przyrody.

6. STWIERDZAM, że podstawą godności i wolności nauczyciela katolika jest wyłącznie jego sumienie, oświecone Duchem Świętym i nauką Kościoła. Nauczyciel katolik ma  prawo działania zgodnie ze swoim sumieniem i etyką nauczycielską, która uwzględnia prawo sprzeciwu wobec działań niezgodnych z sumieniem oraz niemoralnych.

7. UWAŻAM, że -nie narzucając nikomu swoich poglądów i przekonań,- nauczyciele katoliccy mają prawo oczekiwać i wymagać szacunku dla swoich poglądów i wolności w wykonywaniu czynności zawodowych zgodnie ze swoim sumieniem oraz z wymaganiami jakie stawia katolikom na całym świecie Magisterium Świętego Rzymskiego Kościoła Katolickiego.

Oba teksty Górzyńskiego zaczerpnąłem z jego blogu i przytaczam w niezmienionej formie. Wniosek jaki mi się nasuwa jest następujący - jesteśmy widzami epopei i łatwo sobie wyobrazić, że rychło jej końca nie ujrzymy. Można bowiem w nieskończoność wymyślać nowe deklaracje, albo też w końcu ujednolicić je do jednej formuły i proponować przedstawicielom kolejnych zawodów. Jeśli tego się nie powstrzyma w końcu będzie ona narzucana a nie proponowana. Później obejmie cały naród, mnie i ciebie drogi czytelniku, i już nie pozostanie nikt, kto by się nie zdeklarował. Czy to nie przypomina ustroju totalitarnego? Ale przecież to wszystko w imię dobra, miłości i nieomylności Rzymskiego Kościoła w Watykanie więc jak można na to nie przystać? Jak można tego się obawiać? 

Czy jest tak, że te niesłychanie uwsteczniające pomysły tworzą głowy oddane duchowieństwu, czy inspirowane przez kościół lub skrajne środowiska polityczne, a może wreszcie przez wystraszone niedoskonałością świata umysły, które w powrocie do jedynego kościoła widzą ratunek? Czy może wreszcie chodzi tylko o odwracanie uwagi od tragicznych w skutkach poczynań wypaczonego środowiska kleru, w którym bezpiecznie trwa rozpusta, pedofilia, umiłowanie wygodnego życia z datków obok prawdziwie oddanych społeczeństwu i wierze dusz? O tych ostatnich słyszę, choć sam ich nie spotkałem, ale to nie przeszkadza mi wierzyć, że istnieją. Choćby z racji prawdopodobieństwa.  

MB